dr Władysław Skarbiński (ur. 9.01.1890 r. we Lwowie – zm. 28.11.1968 r. w Krakowie), nauczyciel i wychowawca, profesor gimnazjalny, pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Syn Leokadii i Stanisława Skarbińskich, brat Edmunda Skarbińskiego, od 12.07.1919 r. żonaty z Marią z Legeżyńskich Skarbińską. Ojciec:

– Marii Zawilińskiej, ur. 11.05.1920 r

– Adama Skarbińskiego, ur. 23.09.1921 r

– Stanisława Skarbińskiego, ur. 11.10.1923 r.

Władysław Skarbiński uczęszczał we Lwowie do c.k. Gimnazjum V. i VI. w latach 1900-1908.

Egzamin dojrzałości, jednogłośnie  przyjęty, złożył w c.k. Gimnazjum VI we Lwowie w dniu 3 czerwca 1908 r.

Studia akademickie odbywał przez 10 semestrów w latach 1908-1913 na Wydziale filozoficznym c.k. Uniwersytetu we Lwowie, nadto w drugim półroczu roku 1913, kontynuował studia w zakresie historii na Uniwersytecie w Berlinie. W czasie studiów akademickich zajmował się przeważnie historią i geografią, brał udział w ćwiczeniach z tych przedmiotów, a nadto z języka łacińskiego, greckiego i archeologii klasycznej, składał liczne egzaminy z wykładów z historii, dodatkowo także z wykładów geografii, epigrafiki łacińskiej, języka greckiego, pedagogiki i filozofii. Egzaminy kolokwialne zdał ze stopniem celującym. Słuchał też wykładów higieny. Ze studiów w Berlinie przedłożył świadectwa skutecznego udziału w ćwiczeniach uniwersyteckich z epigrafiki, hieroglyfów papyrologii.

Tytuł doktora filozofii otrzymał 22 listopada 1912 r. w c.k. Uniwersytecie we Lwowie za pracę „Przedstawienie i pojęcie historyi starożytnej w wiekach średnich”.

Od 3 września 1912 r. rozpoczął praktykę nauczycielską w VI Państwowym Gimnazjum we Lwowie. Od 3 września 1915 r. do 1 maja 1919 r. był nauczycielem Miejskiego Gimnazjum im. Kr. Jadwigi we Lwowie.

W dniu 28 lutego 1916 r. uchwałą c.k. Naukowej Komisji Egzaminacyjnej dla kandydatów na nauczycieli szkół średnich we Lwowie, został uznany za zdolnego do nauczania geografii i historii w szkołach średnich – patrz ciekawy odpis przebiegu egzaminu.

Dr Władysław Skarbiński w 1919 roku przeniósł się do Poznania i od 1 maja 1919 r. do 31 sierpnia 1922 r. pracował na stanowisku nauczyciela Państwowego Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu. 1 września 1922 r. powrócił do Lwowa i pracował do 31 sierpnia 1923 r. jako nauczyciel V Państwowego Gimnazjum we Lwowie, a od 1 września 1923 r. do 31 sierpnia 1924 r. w IV Państwowym Gimnazjum we Lwowie.

W 1924 r. powrócił do Poznania i od 1 września 1924 r. był nauczycielem  Państwowego Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego. W latach szkolnych 1936/37 – 37/38 zajmował stanowisko dyrektora Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.

Poniżej, refleksje dr. Wł. Skarbińskiego odnośnie jego pracy jako nauczyciela szkoły średniej w Poznaniu w latach 1919-1938:

W tym okresie pracowałem intensywnie na polu oświaty pozaszkolnej. Praca oświatowa w szerokim zakresie była w pierwszych latach powojennych obowiązkiem każdego nauczyciela. Na terenie Wielkopolski była ona prawdziwie pionierska. Kiedy w maju 1919 r objąłem stanowisko nauczyciela Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu na 24 członków Grona nauczycielskiego było trzech Polaków, łącznie ze mną i 21 nauczycieli Niemców. Język urzędowy niemiecki, nic więc dziwnego że społeczeństwo wielkopolskie garnęło się do polskości, chciwie słuchało poprawnej mowy polskiej. Po wiecu w sprawie Śląska w sali „Apollo” w 1921 roku, na którym przemawiałem, otoczyła mnie grupa słuchaczy z prośbą o podanie nazwiska, ażeby w przyszłości poprosić mnie o przemówienie. Był to moment rozrzewniający. Od 1924 roku byłem członkiem Tow. Nauczycieli Szkół Wyższych i pracowałem w sekcji Oświatowej. Równocześnie pracowałem jako prelegent w Uniwersytecie Powszechnym kierowanym przez Uniwersytet Poznański (prof. Józef Kostrzewski). Byłem również członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk po przedłożeniu i zreferowaniu pracy „Idea monarchii świata w świetle eschatologicznym”. Jako członek wymienionych organizacji i instytucji, wygłosiłem dziesiątki przemówień, wykładów i pogadanek okolicznościowych. 

Dr Władysław Skarbiński 1 lutego 1939 r.  przeniósł się do Warszawy i pełnił obowiązki ministerialnego wizytatora szkół średnich w Zarządzie Centralnym Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (ob. Ministerstwo Edukacji).

W okresie okupacji, po zlikwidowaniu Ministerstwa WR i OP w dniu 5 grudnia 1939 r., był do 1 lipca 1942 r. referentem Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego i Wydziału Szkolnictwa. Następnie był kierownikiem Archiwum Akt Szkolnych w Warszawie do dnia 1 września 1944 roku. W okresie tym zajmował się również tajnym nauczaniem młodzieży w Warszawie.

Po wysiedleniu po upadku Powstania Warszawskiego dotarł do Krakowa, gdzie w okresie 15 października 1944 – 1 marca 1945 r. włączył się w tajne nauczanie na kompletach zorganizowanych w Gimnazjum SS. Urszulanek.

Od 1 marca 1945 r. do końca roku szkolnego pracował na kursach dla dorosłych przy I-szym Państwowym Gimnazjum im. B. Nowodworskiego w Krakowie.

Od 1 września 1945 r. był nauczycielem w IV Gimnazjum w Krakowie. W latach 1946 – 1950 pracował w I-szym Liceum im. Nowodworskiego w Krakowie, w roku szkolnym 1950/51 w VIII Liceum w Krakowie, w latach 1951-53 w VII Liceum w Krakowie. Od 1 września 1953 r. pełnił obowiązki dyrektora X Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie. Po złożonej rezygnacji, od 1 września 1955 r. objął stanowisko nauczyciela w VI Liceum im. A. Mickiewicza w Krakowie, które pełnił aż do śmierci w 1968 roku.

W czasie 53-letniej służby nauczycielskiej prowadził zajęcia z historii, geografii, języka łacińskiego i niemieckiego, z Polski współczesnej.

Za niestrudzoną pracę wychowawczą wśród młodzieży i za działalność w Związku Nauczycielstwa Polskiego został wyróżniony odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego.

Z większych opracowań wydanych w formie skryptu wymienić należy opracowaną wspólnie z prof. Bobrowskim „Historię Polski”. W maszynopisie przygotowanym do druku pozostała trzytomowa praca „Polska epopeja wojenna 1939-1945. Zarys dziejów oręża polskiego w II Wojnie światowej”. Napisana i złożona została również praca „Historia działalności Rady Pedagogicznej i Komitetu Rodzicielskiego VI Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie”.