dr med. Michał Legeżyński (ur. 02.01.1894 r we Lwowie – zm. 08.05.1969 r w Zakopanem). Syn Marii i Wiktora Legeżyńskich. Od 15.08.1949 r żonaty z Jadwigą Serafińską, od 21.10.1958 r z Ludwiką Stroner.

Brat Stanisława, Marii, Wiktora juniora, Tadeusza, Czesława, Stefana, Heleny Legeżyńskich. 

Pochowany w Zakopanem razem z bratem prof. Stanisławem Legeżyńskim oraz żoną Ludwiką ze Stronerów Legeżyńską. 

Koleje życia dr Michała Legeżyńskiego, lekarza lwowskiego, żołnierza w okresie I-ej Wojny Światowej 1914-18, walk o odzyskanie niepodległości 1918-20, armii Andersa 1940-46 r

Urodziłem się we Lwowie w 1894 roku. Tu ukończyłem szkołę powszechną, gimnazjum i uzyskałem świadectwo dojrzałości. W 1912 r zapisałem się na Wydz. lekarski UJK we Lwowie i 21.06.1930 zostałem promowany na doktora wszech nauk lekarskich. W lipcu 1930 r uzyskałem w Lwowskich urzędzie wojewódzkim uprawnienia do wykonywania praktyki lekarskiej w Państwie Polskim.

W 1913 r zapisałem się do Związku Strzeleckiego we Lwowie. Miałem pseudonim „Sam”. Zostałem przydzielony do kompani 3 pułku sekcji 2. Zostałem sekcyjnym, byłem przydzielony na kurs podchorążych, brałem udział w ćwiczeniach nocnych. Z powodu kolizji z zajęciami zawodowymi wystąpiłem po kilku miesiącach.

Z chwilą ogłoszenia mobilizacji w 1914r zgłosiłem się do Tow. Czerwonego Krzyża, zostałem przydzielony do IX Pawilonu Szpitala Czerwonego Krzyża we Lwowie oraz domach inwalidów przy ul. Piłsudskiego i Babińskiego (Żyd. Dom akademicki) i pełniłem tam służbę lekarską przez cały czas inwazji rosyjskiej do września 1915 r.

We wojsku austyjackiem służyłem od 15.IX.1915 r do 1.XI.1918 r, we wojsku polskiem od 5.XI.1918 do grudnia 1920 r.

W armii austriackiej od września 1915 r zostałem przeszkolony w 30 p.p. w Magy Szalant na Węgrzech, następnie zostałem przeniesiony do wojsk sanitarnych i przydzielony do pracowni bakterjologicznych we Lwowie i Podhorcach, gdzie pełniłem służbę od grudnia 1915 do lipca 1917. W 1916 r przeszedłem ciężki tyfus brzuszny, a w 1917 r zapalenie opłucnej i katar szczytów. Wtedy, od 6.VIII.1917 do 10.VII.1918, zostałem przeniesiony naprzód jako chory, a następnie dla pełnienia służby w szpitalu polowym nr 420 w Sanatorium Tow. Walki z gruźlicą Hołowsku Wielkiem. Następnie do rozpadnięcia się Austrji byłem kierownikiem polowych pracowni bakterjologicznych w Chorostkowie i Czartkowie. Od 15.XI.1918 do 10.III.1919 służyłem w Legji oficerów WP na froncie lwowskim (przyszedłem z odsieczą 22.XI) i śląskim od 11.III.1919 do końca czerwca 1920 r w oddziale zakaźnym szpitala strzelców podhalańskich w Nowy Sączu w charakterze kierownika lab bakteriologicznego. W lipcu 1920 r zgłosiłem się na front i zostałem przydzielony jako lekarz do 205 ochotniczego pułku artylerji polowej. Z pułkiem tym przebywałem na froncie bolszewickim do zawarcia pokoju. Zostałem przeniesiony do rezerwy w stopniu porucznika podlekarza. Od września 1921 do końca 1924 r byłem kierownikiem kolumny epidemicznej powiatu lwowskiego. Naczelnego Komisariatu Zwalczania Epidemji. W okresie 1925-26 pełniłem funkcję młodszego asystenta przy katedrze Medycyny Sądowej UJK we Lwowie. Od stycznia 1926 do końca 1928 byłem kierownikiem kolumny dezynfekcyjnej lwowskiej Rady powiatowej. W pierwszych miesiącach 1929 roku byłem delegowany przez Województwo lwowskie do zwalczanie tyfusu plamistego w powiecie lwowskim i mościckim. Od 1.VIII.1929 byłem asystentem Państwowego Zakładu Higienicznego we Lwowie. Zwolniony zostałem na własną prośbę by objąć funkcję starszego asystenta przy katedrze Med. sądowej UJK, na którym to stanowisku pozostawałem do 31.III.1932 r. Dyplom lekarski uzyskałem 26.VI.1930 roku. 30.VII.1931 r zostałem zaprzysiężony jako biegły sądowy dla spraw z zakresu medycyny sądowej dla okręgu Sądu okręgowego we Lwowie. Od 26.XI.1931 jestem lekarzem miejskim we Lwowie.

W 1939 roku, po wybuchu wojny przedostał się poprzez Rumunię do Palestyny, i wstąpił do tworzonej Armii gen. Andersa. W wojsku kontynuował pracę jako lekarz w szpitalach w Palestynie i we Włoszech. Po zakończeniu wojny przeniesiony został do UK, w 1946 r został zdemobilizowany i powrócił do kraju.

Zapiski z Obrony Lwowa:

W dn. 01.XI.1918 zostałem mianowany podporucznikiem sanitarnym. Przewrót zastał mnie  w Czartkowie na stanowisku kierownika polowej pracowni bakteriologicznej. Dzięki jednemu koledze szkolnemu żydowi, który został zmuszony do służby w wojsku ukraińskim, udało mi się dostać rozkaz wyjazdu do Pragi. Wyjechałem koleją do Stanisławowa, stamtąd do Stryja. Tu dowiedziałem się na dworcu, że Lwów jest już ze wszystkich stron otoczony, wobec czego pojechałem do Krakowa. Po zgłoszeniu się w komendzie miasta zostałem skierowany do szpitala garnizonowego. Dowódca powiedział mi jednak, że nie ma dla mnie przydziału, żebym sobie sam szukał zajęcia. Dowiedziawszy się więc, że w Przemyślu formuje się odsiecz dla Lwowa udałem się tam na lokomotywie razem z obecnym podpułkownikiem Władysławem Sławiczkiem (?). W Przemyślu zgłosiłem się do Legii oficerskiej i wyjechałem z nią po otrzymaniu wyekwipowania polowego tego samego dnia wieczorem do Lwowa. Legia wchodziła w skład grupy ppłk Tokarzewskiego. Przyjechaliśmy do Lwowa 20.XI, dowódcą był ppłk żandarmerii Hubert. Po przenocowaniu w szkole , zdaje się Kordeckiego, brałem udział w walkach dnia 21 listopada na Placu powystawowym, Persenkówce, Krasaczynie i wkroczyłem do Lwowa wraz z oddziałem ulicą Zieloną.  Kwaterę miałem w  internacie ss. Marianek przy ul. Składowej 6, następnie w hotelu Europejskim. Brałem udział w patrolach, w czasie zamieszek na Żółkiewskiej pełniłem służbę w hotelu Krakowskim. Wraz z 12 kolegami zostałem przydzielony do eskorty gen. Roji, gdy ten jechał do Krakowa. Tu zostaliśmy wszyscy zatrzymani w Legii oficerów WP i mimo kilkukrotnego stawania do raportu nie puszczono nas z powrotem do Lwowa. W dniu 1.XI.1918 zostałem mianowany podporucznikiem sanitarnym. W czasie walk o Lwów miałem rangę podporucznika ale pełniłem funkcję szeregowego piechoty, dowódcą był ppłk Hubert. Nazwisk kolegów których było  kilkudziesięciu podać nie mogę. Nie znam obecnego adresu ppłk Władysława Stańczka, który by mógł poświadczyć moje zgłoszenie się do Legii oficerskiej.

Wojna bolszewicka 1920 rok.

Dnia 30.01.1919 zostałem przeniesiony z Legii do formującego się sztabu płk Hohenomera do Bielska. Od 11.III.1919 byłem kierownikiem pracowni bakteriologicznej w szpitalu strzelców podhalańskich w Nowym Sączu. Dnia 15.VII.1920 zgłosiłem się do armii ochotniczej i zostałem przydzielony do 205 ochotniczego pułku artylerii polowej jako lekarz. Z detaszowaną II baterią tego pułku „Jadzia”, byłem na froncie bolszewickim. Braliśmy udział w walkach pod Mostami, Bełzem, Kamienką Strumienską, Szumskiem, Starym Konstantynowem. Do rezerwy zostałem przeniesiony dnia 20.XII.1920 w randze porucznika.

porucznik doktor Michał Legeżyński przed 1939 r pracował we Lwowie na różnych stanowiskach w służbie zdrowia. Po wybuchu wojny przedostał się poprzez Rumunię do Palestyny, i wstąpił do tworzonej Armii gen. Andersa. W wojsku kontynuował pracę jako lekarz w szpitalach w Palestynie i we Włoszech. Po zakończeniu wojny przeniesiony został do UK, w 1946 r został zdemobilizowany i powrócił do kraju. Szczególną pamiątką z tego okresu jest znakomicie zachowana waliza podróżna, zawierająca komplet ekwipunku przysługujący oficerowi Armii Polskiej na Zachodzie. W skład ekwipunku wchodziły:

•  waliza skórzana z płóciennym pokrowcem podróżnym, zawierają one imienne oznaczenia posiadacza, adres w UK, etc.
• trzy typy kurtki mundurowej, z naszywkami POLAND, gwiazdkami oficerskimi, emblematami jednostki wojskowej i służby medycznej, guziki z orzełkiem
• płaszcz wojskowy wyjściowy, guziki brytyjskie
• spodnie wyjściowe
• beret z orzełkiem i gwiazdkami oficerskimi
• pas skórzany oficerski
• śpiwór wojskowy z trokami
• worek marynarski na rzeczy osobiste