dr med. Wiktor Legeżyński  (ur. 30.11.1864 r – zm. 12.04.1929 r):

syn Antoniego i Pertoneli z Huczyńskich; od 22.01.1892 r mąż Marii z Michalskich Legeżyńskiej ; jedynej córki Prezydenta Michała Michalskiego, mieli 10-cioro dzieci, z których dwoje zmarło w niemowlęctwie. Pochowany wraz z żoną w grobowcu Michała Michalskiego na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Byli rodzicami:

Michała (ur. 02.01.1894 r – zm. 08.05.1969 r)

Stanisława (ur. 02.09.1895 r – zm. 03.08.1970 r)

Marii z Legeżyńskich Skarbińskiej (ur. 05.11.1897 r – zm. 04.11.1987 r)

Wiktora (ur. 30.06.1901 r – zm. 20.03.1964 r)

Antoniny (ur. 1903 r – zm. 24.01.1904 r)

Tadeusza (ur. 24.07.1907 r – zm. 03.12.1979 r)

Czesława (ur. 09.07.1909 r – zm. 18.11.1942 r)

Bronisława (ur. 09.07.1909 r – zm. 16.07.1909 r)

Stefana (ur. 20.12.1911 r – zm. 1942 r ?)

Heleny z Legeżyńskich Olszewskiej (ur. 26.02.1915 r – zm xxxx)

wieloletni Fizyk Miejski we Lwowie – było to stanowisko samorządu miejskiego, osoba odpowiedzialna za całość spraw higieny i opieki medycznej w m. Lwowie. Przebieg życia zawodowego i społecznikowskiego oraz zasługi Wiktora Legeżyńskiego dla miasta Lwowa dobrze opisuje jego nekrolog zamieszczony w Gazecie Porannej nr 8840 z 25.04.1929 r. 

Z żałobnej karty.

Ś.P. WIKTOR LEGEŻYŃSKI

Lwów, 24 kwietnia

                Miasto nasze poniosło bolesną stratę. Oto po dłuższej chorobie zmarł dr Wiktor Legeżynski, fizyk miasta Lwowa, osobistość bardzo popularna w naszem mieście, zmarł człowiek, który większą część pracy swego życia poświęcił temu miastu.

                Urodzony we Lwowie śp. Legeżyński studja medyczne ukończył w Wiedniu, gdzie brał bardzo czynny udział w życiu tamt. Polonji i położył dla niej bardzo wielkie zasługi. Przeniósłszy się do Lwowa, pracował jako sekundariusz w Szpitalu powszechnym we Lwowie i w Zakładzie w Kulparkowie, następnie jako lekarz miejski od r. 1895, powołany został w r. 1902 na stanowisko fizyka miasta Lwowa. Obeznany dokładnie ze stosunkami Lwowa, szybko zorientował się, że miasto to pod względem sanitarnym posiada wiele braków, to też całą swą wiedzę i energię zwrócił w tym kierunku, by stosunki higieniczne w naszem mieście poprawić.

                Do objęcia Fizykatu przez śp. dra Legeżyńskiego  miasto prowadziło dokładną statystykę chorób zakaźnych, ale nie robiło nic, żeby tę statystykę zmniejszyć. Dopiero śp. Zmarły skierował wysiłki miasta w tym kierunku na nowe tory. Z jego inicjatywy miasto zakupiło pierwszy aparat dezynfekacyjny. On wprowadził kursy dla dezynfekatorów. Jemu zawdzięczać należy, że miasto wprowadziło instytucję kontrolerów targowych, dla badania jakości towarów spożywczych i mleka – głównych rozsadników chorób zakaźnych.

                Walkę z chorobami zakaźnymi obrał sobie śp. Zmarły jako cel życia. Propagował ideę zwalczania chorób zakaźnych nie tylko słowem, ale też pismem. Nie było dziennika we Lwowie, w którym śp. Zmarły nie pisał swym świetnym piórem artykułów popularnych o potrzebie i sposobach zwalczania chorób zakaźnych.

                Prócz tego pisał naukowe rozprawy we wszystkich prawie pismach fachowych i praca na tem polu zaczęła wydawać dobre owoce, bo w niedługim czasie ilość chorób zakaźnych zaczęła spadać, a za wyjątkiem czasu wojny w mieście naszym nie było epidemji.

                Niemniejsze zasługi położył śp. Zmarły na polu higieny, a wspólnie ze śp. rektorem dr Szpilmanem prowadził redakcję „Przeglądu higjenicznego”.

                 Jako wybitny członek i referent miejskiej Rady Zdrowia, propagował śp. Zmarły kąpiele ludowe i za Jego urzędowania miasto zbudowało pierwsze kąpiele przy ul. Balonowej, jako też łazienki przy ul. Zamarstynowskiej i pl. Bema.

                W r. 1907 śp. Zmarły wydał większe dzieło p.t. „Stosunki zdrowotne w mieście Lwowie w r. 1905 – 1906”, które spotkało się z wielkim uznaniem wśród sfer lekarskich. Za urządzone przez śp. Zmarłego ruchome Muzeum przeciwgruźlicze na Międzynarodową Wystawę sanitarno – higjeniczną w Warszawie w r. 1927 otrzymał Fizykat miejski srebrny medal, zaś Zmarły uznanie Ministerstwa Zdrowia Publicznego. Urządzenie takiego ruchomego Muzeum było własnym pomysłem śp. dra Legeżyńskiego.

                Śp. Zmarły odbywał podróże naukowe, badał wszędzie najnowsze urządzenia higjeniczne i sposoby zwalczania chorób zakaźnych.

                Zwiedził Konstantynopol  w czasie panującej tam epidemji dżumy, zwiedził niemal całe Niemcy, Francję, Włochy, Szwecję i Anglję, a z każdej z tych podróży przynosił coś nowego i starał się najnowsze wyniki badań zastosować w naszem mieście.

                Jeżeli dziś stosunki sanitarne w naszem mieście znacznie się poprawiły i Lwów stawiany jest za wzór innym miastom, zawdzięczać to należy pracy ś.p. dra Legeżyńskego, który wszystkie swe wysiłki kierował w tym kierunku, by śmiertelność w mieście zmniejszyć i nie pozwolić rozszerzać się chorobom zakaźnym. On zainteresował zagranicę stosunkami sanitarnemi naszego miasta, On pierwszy zaczął wysyłać do Genewy wiadomości statystyczne o stosunkach zdrowotnych Lwowa.

                Poza pracą zawodową śp. Zmarły brał żywy udział w życiu publicznym jako długoletni Członek Towarzystwa Strzeleckiego i nie było zdrowej myśli, czy dzieła, gdzieby zabrakło współpracy śp. Zmarłego. Śp. dr Wiktor Legeżyński osierocił żonę Marję z Michalskich, oraz sześciu synów i dwie córki.

Jednym z zadań była organizacja pogotowia ratunkowego. Temu celowi służyła wizytacja w 1893r, założonego w 1882r, Pogotowia Ratunkowego we Wiedniu. Śladem tej wizyty jest ozdobny dyplom, na którym przedstawiono ówczesne wyposażenie i zakres działań pierwowzoru dzisiejszego pogotowia ratunkowego. 

Księga adresowa mieszkańców Lwowa z 1900 r podaje, że Wiktor Legeżyński lekarz miejski mieszkał przy ul. Koralnickiej 4